ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΑ

Ο εθνικος κυβερνητης Ιωαννης Μεταξας δολοφονηθει την 29η Ιανουαριου το 1941.
Για την δολοφονια του μεταξα και αλλα για την ζωη του μπορειτε να μαθετε στη βιογραφια του "ΠΟΡΕΙΑΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ" στις εκδοσεις λογχη.
Εδω παραθετω την περιγραφη της κηδειας του

Η κηδεία

Την τραγικήν αλλά και μεγαλειώδη κηδεία του περιέγραψε η εφημερίς "Ελληνικόν Μέλλον" της 1ης Φεβρουαρίου 1941: "...Γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέαι, γέροντες και νέοι, μικρά παιδάκια, οι ένδοξοι τραυματίαι μας, ανάπηροι των παλαιών πολέμων και κόσμος πάσης τάξεως, προσήρχοντο δια να κλαύσουν τον νεκρόν Εθνικόν Κυβερνήτην. Η διέλευσις των τραυματιών μας, προκαλεί ρίγη συγκινήσεως και εις την διέλευσιν των, ο κόσμος αποκαλύπτεται με σεβασμόν.

Ο Ουρανός βαρύς, πένθιμος. Οι εξώσται των οικιών έκ των οποίων θα, διήρχετο η πομπή, είχον καταληφθεί ασφυκτικώς από ενωρίς και κόσμος άπειρος είχε κατακλύσει τα πεζοδρόμια. Η οδός Μητροπόλεως είχε καταληφθή μέχρις ασφυξίας, τα πεζοδρόμια της πλατείας Συντάγματος επίσης. Η οδός Γεωργίου του Α' κατακλύζεται από ανθρωποπλημμύραν. Είναι τα ίδια πλήθη τα οποία συνεκεντρούντο, προ μηνός μόλις, δια να ζητωκραυγάσουν, δια ν' αποθεώσουν τον Εθνικόν Κυβερνήτην, οσάκις εξήρχετο δια να αναγγείλει νέαν ηρωϊκήν νίκην του Στρατού μας.

Ασφυξία επίσης υπήρχε προ του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου, εις τα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Αμαλίας, της Λεωφόρου Συγγρού, της οδού Αναπαύσεως μέχρι του Ά Νεκροταφείου.

Χιλιάδες λαού επίσης παρηκολούθησαν την νεκρικήν πομπήν από την ταράτσα των Παλαιών Ανακτόρων, των ξενοδοχείων "Μεγάλη Βρεταννία" και "Βασιλεύς Γεώργιος" και των διαφόρων πολυκατοικιών. Και όσοι δεν εύρισκαν καλυτέραν θέσιν κατέλαβον και τα πεζοδρόμια της οδού Ερμού.

Η νεκρώσιμος ακολουθία ήρχισεν αμέσως μετά την άφιξιν του Βασιλέως εις το τέλος δε αυτής ο Πρωθυπουργός κ. Α. Κοριζής αποχαιρέτησε τον Μέγαν Νεκρόν.

Τα πλήθη αναμένουν εν σιγή ολόκληρους ώρας. Και την νεκρικήν σιγήν περί την 4.25 μ.μ. διακόπτει έξαφνα το πένθιμον εμβατήριον του Σοπέν. Η εκφορά του Μεγάλου Νεκρού της Ελλάδος αρχίζει και η νεκρική πομπή ανέρχεται την οδόν Μητροπόλεως.

Που και πού ακούονται λυγμοί γυναικών. Τα μάτια όλων, χιλιάδων λαού, των αλληλομισούμενων και αλληλοσπαρασσόμενων μέχρι προ 5ετίας, και οι οποίοι συνεφιλιώθησαν χάρις εις τον Συμφιλιωτήν Μεταξάν, είναι γεμάτα δάκρυα.

Τραυματίαι σπαράσσονται επί τη θέα του φερέτρου, του περικλείοντας την σορόν του Μεγάλου Έλληνος. Της νεκρικής πομπής προηγείται δύναμις αστυφυλάκων οι οποίοι βαδίζουν με αργόν πένθιμον βήμα. Εις αρκετήν απόστασιν απ' αυτών ακολουθεί η Φιλαρμονική της Δ/σεως Πρωτευούσης, κατόπιν η μουσική του Ναυτικού έπειτα η της Φρουράς Αθηνών και τέλος η των Ταγμάτων Εργασίας. Ακολουθούν οι τυμπανιστές σαλπιγκταί της Ε.Ο.Ν.

Μετ' αυτούς έρχονται τιμητικά αποσπάσματα χωροφυλάκων, αστυφυλάκων και πυροσβεστών. Κατόπιν εις αρκετήν απόστασιν, ναυτικόν άγημα και έπειτα απόσπασμα σμηνιτών. Κατόπιν παρελαύνει απόσπασμα Άγγλων σμηνιτών και δεύτερον απόσπασμα Αγγλικού αντιαεροπορικού συντάγματος.

Μετά τμήμα φαλαγγιτισών και φαλαγγιτών και τμήμα Ταγμάτων Εργασίας.

Μετά το πρώτον μέρος της πομπής φέρονται υπό στρατιωτών, οι στέφανοι των Αρχηγών των ξένων Κρατών.

Μετά την εκκλησιαστικήν πομπήν εν μέσω διπλού στίχου Ευελπίδων με τα όπλα υπό μάλης εμφανίζεται αξιωματικός κρατών επί προσκέφαλου τα παράσημα του Μεγάλου Νεκρού. Εις μέσον αυτών ήτο ο Μεγαλόσταυρος του Σωτήρος.

Κατόπιν, προχωρεί αργά ένα τρακτέρσυρον τηλεβόλον. Επί του κιλλίβαντος του τηλεβόλου το δρύινον φέρετρον με το νεκρόν του Εθνικού Κυβερνήτου.

Προς χαιρετισμόν, ακούεται αίφνης ένα παράγγελμα. Οι φαλαγγίται και αι φαλαγγίτισαι υψώνουν την δεξιάν και απευθύνουν προς τον νεκρό Πατέρα των, τον τελευταίον χαιρετισμόν. Τα μάτια των όμως είναι αδύνατον να συγκρατήσουν τα δάκρυα και λυγμοί ακούονται από το πλήθος.

Όταν η σορός έφθασε προ του Γενικού Στρατηγείου, η πομπή εσταμάτησε. Και εκεί εψάλη τρισάγιον. Ή σκηνή είναι απιστεύτως συγκινητική. Ο κόσμος θρηνεί και κόπτεται.
Εις το νεκροταφείον, εις τας 6:10, αφού εψάλη η τελευταία επιμνημόσυνος δέησις, μία ομοβροντία ερρίφθη από την τιμητικήν φρουράν που τον συνόδευσε μέχρι της τελευταίας του κατοικίας του οικογενειακού του τάφου, εντός του οποίου ο ίδιος ηθέλησε να ταφεί. Αμέσως όλες εκείναι αι χιλιάδες του λαού που τόσην ώραν έμενον σιωπηλοί, παρακολουθούσαν την σκηνήν της ταφής, εξέσπασαν εις λυγμούς.

Εις εκτέλεσιν παλαιάς επιθυμίας του Αρχηγού, εις το φέρετρον αυτού ετέθη η πολεμική σπάθη του, την οποίαν έφερε εις τας εκστρατείας. Η σπάθη αύτη συνετάφη μετ' αυτού".



Πεθανε με το σπαθι του μη θελοντας τιποτε αλλο που να δειχνει την λαμπρη ζωη του (και ηταν πολλα) αποδεικνυοντας οτι η δοξα στη μαχη και η ανδρεια ειναι το μεγαλυτερο κατορθωμα για εναν αντρα περα απο πολιτικη κοινωνικη επαγγελματικη επιστημονικη καταξιωση
Ετσι και ο αρχαιος Αισχυλος εγραψε ο ιδιος για τον ευατο του και ζητησε να το βαλουν στην επιτυμβια στηλη του για τη συμμετοχη του στη μαχη του μαραθωνα (οπως επισης και στη ναυμαχια του αρτεμισιου και της σαλαμινας) εναντιον των βαρβαρων και οχι για τις τραγωδιες που τον εκαναν διασημο διδοντας βαρυτητα στην μαχη στον πολεμο στην ανδρεια πανω απο ολα

«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας - αλκήν δ' ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος».

(«Τον γιο του Ευφορίωνα τον Αθηναίο Αισχύλο κρύβει νεκρόν το μνήμα αυτό της Γέλας με τα στάρια - την άξια νιότη του θα ειπεί του Μαραθώνα τ' άλσος κι ο Μήδος ο ακούρευτος οπού καλά την ξέρει».)